Warsztat to męskie sanktuarium :) trudno wytłumaczyć kobiecie, że tam nie wolno, ot, tak sobie włazić i buszować ;) a już zaprowadzić tam kobiecy porządek?!? Groza! ;)

Opowiedzcie co robicie sami? proszę:)

Tęsknię za tamtym światem

.

To było coś więcej niż zestaw narzędzi. Jedynie do spawania raz trzeba było wziąć spawacza...bo spawarki nie mieliśmy.

Gdyby Dziadek chciał to mógł regularnie prowadzić dowolną firmę... To był ogron zbierany od przed wojny. A ja to 'widzę' gdzieś około roku 60' i później.

Mój OJciec i zięć tez mają :))) Prawie takie, choć już elektryczne:))) częściowo

.

U nas był mały, doskonale wykończony, tak jak kamienica dziadków, domek zwany drewutnią. Była w nim piwnica na węgiel, kurnik i pomieszczenie warsztatowe, z którego można było się wdrapać na mały stryszek, gdzie były przeróżne skarby dziadkowe. Dziadek nie lubił kiedy któryś znas chłopców tam zaglądał.

Kamienica z tą drewutnią powstała w latach 20tych. Była udanie (serio) stylizowana na 'zakopiańskość', choć, jeśli idzie o funkcję, i w porównaniu z obecnymi standardami, miała pewne niedostatki. Kurnik, który miał mały wybieg-klatkę dla kur i królików, funkcjonował z przerwami, a w czasie wojny z niemcami i za wczesnych sowietòw był ważną częścią rodzinnego gospodarstwa. Aaaa! Kurnik był pod zarządem babci, natomiast cała reszta należała do dziadka. W ogrodzie była altanka zrobiona, aż się teraz nie chce wierzyć, z betonu. Starannie zaprojektowane i wykonane cudo sztuki budowlanej. Z moich czasów altanka służyła dziadkowi jako skład drewna na podpałkę. Ogródek przed i za domem miał pięknie wybetonowane ścieżki z brzegami z białej cegły. W tym to ogródku dziadek sprefabrykował rodzinny nagrobek, który do dzisiaj służy rodzinie. 

Niedokończony, bo wojna przerwała budowę, dom 1-rodzinny, oddalony o dwie ulice, miał ogród do, którego chodziliśmy z dziadkiem kopać grządki, siać i sadzić coś tam. Ze starszym bratem walczyliśmy o miejsce na małym wózeczku, model mini furmanka, który ciągnął dziadek. Oczywiście powstawał problem jak upchnąć na nim (na wózeczku, nie na dziadku) jednego z nas i narzędzia lub 'zebrane płody rolne'. Tę piękną parcelę wraz z niedokończonym domem wywłaszono, zabrali to komuniści dla swoich ....

Co jeszcze? Jeszcze były latawce robione przez dziadka, które się puszczało nad Wisłą; była damka z sidełkiem dla dziecka, czyli największy przebój naszego wczesnego dzieciństwa; wyprawy z dziadkiem na dworzec kolejowy, politechnizcja i podziwianie techniki pt para buch, koła w ruch...

Wystarczy, to se ne vrati pane Havranek!

Jest czasem problem kiedy małżonek ma ambicje,  a brak mu umiejętności. I to by wcale nie było takie złe, przecież nie każdy humanista musi umieć majsterkowac, ale niestety gdyby się wezwało fachowca, to by się obraził. No i trzeba czekać dłuuugo z kapiacym kranem lub syfonem pod zlewem zawiązanym sznurkiem, aż się luby zbierze w sobie. 

Jakie to jest wnerwiające. Wrrrr. Chyba lepiej od razu wezwać hydraulika czy innego potrzebnego speca, kiedy miłego nie ma, zapłacić po robocie,  zatrzepotać rzęsami i się nie przyznać. -:) 

Sam widzisz, musi być konstruktywny chaos ;) 

Cudnie:)

Wszystkiego można się nauczyć czego przykładem mój zięć:)) Naprawdę jest samoukiem we wszystkim. Choć nie wszystko lubi...

.

Najważniejsze to umieć... Powiem że o fachowców typu złota rączka już bardzo trudno. 

A dawniej....gdy siedziałam w warsztacie Dziadka... masę się nauczyłam. Nie robić. Zwykłych informacji z zakresu mechaniki.

Co to jest pion....taki ciężąrek:)) kątownik, waserwaga...

Czyli 'nauka o geodezji;:)))

I tak mogę wymieniać. Dlatego w szkole wiedziałam instynktownie....Jak chłopaki. A 'panienki' nie koniecznie. Musiały zakuć:))

.

Ale to z powodu firmy IKEA...każdemu idzie piana.... Zięć odmawia 'styczności' z ich produktami:)))

Mamy kolegę który to opanował. Znawca IKEA po prostu;).

.

Czyli powinny być parytety w zawodzie. Ale to już tak będzie. Dlatego wspominam i zapisuję.

Mam to wszystko w czymś w rodzaju 'książki' prywatnej ...dla najbliższych...Ale tutaj wpisuję to czym chyba warto się podzielić. I pytać kto i co pamięta

.

To jest zresztą specyficznie polskie. Matriarchat w wychowywaniu synów.

Nie wiem. Jakoś zawsze miałam tzw jedną przyjaciółkę... Ale raczej koledzy, nauczyciele, wykładowcy, koledzy w pracy na męskiej w końcu uczelni.....

Nie umiem się dogadywać z kobietami. Nie rozumiemy się:((

Tak cóż zrobić

.

Ale warsztat Dziadka aż mi się śni. Poza tym był saperem w 1920. Górnikiem - linowcem. Układał wiersze.

Śpiewał takim głosem że czeladzki kościół o którym pisałam w SN normalnie zdominował:))

itd itd...:))

.

Pamiętam, pisał pan kiedys o nich:)

.

Stereotyp (stary)

Uważało się (oczywiscie kiedyś), że przeciętny francuski mężczyzna jest bardziej kobiecy, niż najbardziej kobieca angielka.

Mi przyjemnosc sprawiało budowanie urządzeń w zasadzie bezużytecznych. Zwykłe domowe naprawy robiłem niechętnie i ze słabym skutkiem.

Trochę cierpliwości, niedługo nie trzeba będzie wysyłać naszych pań psorek do Masajow... ponieważ będzie ich w Polsce do-wyboru-do-koloru i pod dostakiem, wystarczy dla każdej zainteresowanej pani(psorki).

Ja podobnie ;)

Normalnie prowokujesz:)

Tylko nie wiem czy do wspomnień czy przechwałek:)

Mnie nikt chyba tego nie uczył, ani ojciec który odszedł, ani dziadek który niczego nie potrafił. Dziadek był zatwardziałym kapitalistą i nawet w najgorszych latach stalinizmu nie dał się do końca zniszczyć. A ja miałem swój pierwszy warsztat w mniejszym pokoju w mieszkaniu, darowanym przez teściów. Tam zrobiłem szafę, wielką, regały do spiżarni i zabudowę kuchni i łazienki. Tak że drewno i z konieczności trochę hydrauliki. A elektrykę to tak z oczywistości, studiowałem wtedy elektronikę. A potem szybko trzeba było ten warsztat przenieść do piwnicy, bo trzeba było resztę mieszkania przygotować na powrót żony ze szpitala z pierwszym synem. A regały na książki to już robiłem w piwnicy, dużo tego było bo i książek dużo.  Jak niczego nie można było kupić, teraz to niewyobrażalne. A miałem za co kupić, bo korepetycje z matmy do matury potrafiły dać duży dochód. Posiadanie własnego mieszkania przez młode małżeństwo to była niebywała atrakcja. Spotkania towarzyskie polegały na wspólnym malowaniu, kuciu rowków pod instalacje, wszystko robione przez studentów takich jak my, oczywiście jeszcze gorszych fachowców niż ja. Ale dało się. A najlepszy w kuciu ścian była nasz przyjaciel z ASP, rzeźbiarz:)  No i balangi kolegów i koleżanek, najpierw kołysankę dla dziecka, dopiero gdy zasnęło, a potem dwa, to można było zcząć imprezę. Ale też spotkania przed ćwiczeniami i laborkami w grupie kilku osób. Każdy miał mieć wykute na blachę jakieś zagadnienie a potem wspólne uczenie się. Gromadka siedząca na dywanie a między nimi pełzający najstarszy syn:) A potem praca na Politechnice, córka i pytanie co dalej. No i z pensji na Politechnice bardzo cienko, stan wojenny, nie będę tej bandzie w tyłek wchodził, no to wieś. Ściepa po rodzinie, kupiliśmy niewielkie gospodarstwo. Brat ś.p. miał niedaleko gospodarstwo gdzie chciał uprawiać porzeczki. No to ja też. Zbudowaliśmy razem kombajn do zbioru porzeczek, wtedy nauczyłem się spawać, ciąć, szlifować. Spawać w końcu to już całkem nieźle. Nauczyliśmy się szukać stali, łożysk i wszystkiego. Kombajn działał chociaż często się psuł. Ale i tak spełniał swoją rolę bo jak nawet stał zepsuty na polu a myśmy się użerali żeby go naprawić to działał łagodząco na stawki najemnych pracowników akordowych. A wrsztat był wtedy u brata, a potem u mnie drugi.

Panowie, idę od komp. Ale jeśli mi ktoś jeszcze zechce zostawić takie cudne historie, to jutro będe czytać, czytać, czytać...

:))

.

No właśnie, żona mi niedawno powiedziała że byłem dość dobrym ojcem.  Bo może zobaczyła jakim jest ojcem mój zięć. Bo ja w nocy wstawałem i robiłem niebieskie mleko, ciągle mieszając. I karmiłem jak już wystygło. No i zmieniałem pieluchy, i myłem pupę córce, która stale tupała i jej kupa rozpryskiwała się po całej łazience. A podobno dziewczyny bardziej kochają takich co rozrzucają skarpetki i gdzieś mają się płaczące dzieci z kupą w środku nocy. A ja mam to gdzieś, taką wybrałem, to taką mam. Najlepiej to sobie przypomnieć przysięgę małżeńską, to dpbrze robi:)

Kochają tych co rozrzucają skarpetki bo nie ma innych do wyboru, a poza tym nawykle, tata rozrzucal skarpetki to i mąż może. Norma.

Żona roztropnie za bardzo nie przechwala -:) i bardzo dobrze, nie chwal dnia przed wieczorem... 

Nooo...

... polemizowalabym... ja tez lubie "meskie" warsztaty.  Moja skrzynia narzedziowa do naprawy samochodu niejednego Polaka - jak jeszcze bylam we Francji - wprawila w niemale oslupienie.

Mój Dziadek miał to wszystko z musu. Zbudował w 36' dom...duży, nie tylko w myślą o rodzinie ale z izbami na wynajem. Musiał w tej sytuacji mieć to wszystko.

W Czeladzi nikt normalny nie wynajmował fachowców. Noo murarzy... I do kładzenia dachu i do elektryki czy wody to już drugi człowiek musowo. Ale to zawsze kuzyn , szwagier itp... 

Ostatnia niedołęga i frajer kogoś obcego brał.

To nie było hobby.... ale jeśli łączył sę mus z zamiłowaniem... No to był 'mój dziadek'...;).

.

Poza tym przecież na emeryturze został ogrodnikiem. Znawcą uprawy - wszystkiego. Człowiek renesansu... 

Wykształcenie? Rozyjska podstawówka ( bo to rocznik 1897 ). Praca w rodzinnej fabryce lin na Uralu. Wojsko - kursy saperskie... Trzy fronty...

Nie uniwersytet:))

.

O ! Właśnie. Dzięki Tadziu:).

.

Ojciec mój robił wszystko w domu i fachowiec przez lata nie odwiedzał nas, no za wyjątkiem tego, który naprawiał telewizory. Ojciec bakcyla majsterkowania połknął u swojego dziadka, który za pieniądze zarobione w USA (trafił tam w trakcie wojny rosyjsko-japońskiej; po niewoli u Japończyków został deportowany do Ameryki, by nie wrócił znowu na front do carskiego wojska) postawił kuźnię. Ojciec w tej kuźni zaczynał od ruszania miechem, a po czasie nawet kuł żelazo, a raz by zastąpić dziadka spróbował niecierpliwemu klientowi podkuć konia. Skończyło się na wierzgnięciu, szczęście koń źle wymierzył i skończyło się na szramie pod włosami.
Widziałem, jak zelował buty, przybijał blaszki, wycinał i wstawiał w obcas płytki do mocowania łyżew, kleił zniszczone przez nas huśtaniem krzesła. Pamiętam jak skręcałem z nim dratwę do szycia butów. Ja stałem na krześle i trzymałem jeden koniec dratwy, a drugi Ojciec. Ja kręciłem w jedną stronę, a Ojciec w drugą, a na dole w roli obciążnika wisiały nożyczki. Po skręceniu dratwy było jej smołowanie i tak przygotowaną dratwą można było szyć buty. Aha, potrzebny był jeszcze szpilorek, a po naszemu szydło. Potem było obcinanie nożem szewskim nadmiaru zelówki, lub częściej obcasu, a na koniec, było malowanie bocznej powierzchni zelówki czymś w rodzaju laku, pamiętam ten zapach do dzisiaj.
Ponieważ byłem obserwatorem tego na bieżąco nie wzbudzało to żadnego zdziwienia, bo Ojciec potrafił zrobić i naprawić prawie wszystko.

Doceniłem w pełni Jego umiejętności kiedy miał pod osiemdziesiątkę. Włamano się nam do piwnicy przez ukręcenie skobla i wyrwanie ze ściany przewleczki przez którą zakłada się kłódkę. Spróbowałem w kilku warsztatach ślusarskich złożyć zamówienie na takie zamknięcie do piwnicy i wszędzie mówili, że się nie da, a w jednym slusarz powiedział, że dorobi, ale cena była zaporowa. Kupiłem w Praktikerze takie coś, co było wykonane z dwumilimetrowej chyba blachy i mogło służyć za zamknięcie piwnicy przed dzieciakami, a nie przed złodziejami. Ojciec zobaczył to i powiedział, że zrobi mi solidne zamknięcie do piwnicy. Po tygodniu przyniósł zamknięcie wykonane w domu(!). Skobel miał otwór na mocowanie do drzwi i podłóżny otwór na przewleczkę. Ale przewleczka to był majtersztyk, bo zrobiona była z grubej płyty stalowej z wyciętym otworem na przewleczenie kłódki, a drugi koniec był rozcięty i rozchylony w przeciwne strony, aby dobrze kotwił się w murze.
Podpuściłem Ojca i zapytałem czy znalazł jakiegoś porządnego ślusarza, na co Mama westchnęła i powiedziała, że zrobił to w kuchni na gazie. Zaciekawiony zapytałem o szczegóły i dowiedziałem się, że przydała się wiedza z kuźni mojego pradziadka. Najpierw by stal była łatwiejsza w obróbce została rozhartowana, a po wierceniu, przecinaniu, rozchylaniu została obrobiona pilnikami i gotowe zamknięcie zostało poddane hartowaniu i odpuszczone na niebiesko lub żółto (nie pamiętam dokładnie). Ten ostatni proces miał przywrócić twardość stali po skończonej pracy mechanicznej, a jednocześnie usunąć kruchość, charakterystyczną dla stali tylko hartowanej. Zamknięcie służy już ponad dziesięć i lat i nie zostało sforsowane przez złodziei, bo woleli pójść na łatwiznę u sąsiadów.
Pomyśleć, że zostało to wykonane w maminej kuchni, przy unarzędziowieniu więcej niż skromnym.

Myślenie praktyczne i jak naprawić różne rzeczy w domu włączyło mi się dużo po skończeniu nastu lat.

I najbardziej lubię tworzyć, poprawiać i naprawiać prowizorki. Wiadomo, że trwają najdłużej.

Bo to jest naturamy proces. Albo się jest od dziecka 'jankiem muzykantem' , albo, jak mówi stare przysłowie: potrzeba matką wynalazku. Z wiekiem pojawiają się w życiu nowe sytuacje, generując że tak powiem, nowe potrzeby;).

Na przykład nauczenia się wbijania gwoździa prosto...a nie w palec;).

.

Ten jakiś fachowiec to na pożyczkach jedzie....ale skoro umie ich używać to OK:).

.

E tam, ciuszki to norma, a coś "męskiego" wyczyn.

Pod koniec lat 70-tych i w 80-tych nie było niczego. Natomiast ochoty na ładne i modne rzeczy nie brakowało.  Kiedyś zrobiłam na szydełku toczek (bardzo ładny wyszedł i oryginalny), ale był dosyć płytki i trzeba go było umocowac do fryzury. W tamtych czasach kupienie szpilki do kapelusza było marzeniem ściętej głowy. Wzięłam więc najcienszy drut do robótek, obcięłam kombinerkami, na drut nałożyłam koralik, a drut ozdobnie zagięłam. Zdecydowanie ze szpilki byłam bardziej dumna.

Teraz i toczkow i szpilek jest skolko ugodno.

Ja tez widzialam jak moj dziadek kilka razy konia kul... czasami przychodzili sasiedzi bo takich fachowcow jak moj dziadek wcale nie bylo tak wielu... dziadek mial uznanie... a wujo to byl fachowiec od spawania... rozne zamkniecia, skoble, klatki dla ptactwa, nutrii...  do dzisiaj wielu sasiadow dobrze go wspomina chociaz on juz od 7 lat nie zyje... a w Podkowie Lesnej i Michalowicach to chyba wszystkie szklarnie badylarzom spawal... renome mial niesamowita.

Jacy jesteście fajni, że opowiadacie...:)... Czytam sobie. Dobrze mieć takie wspomnienia...

:).