Dziewczynka na gruzach miasta, kilkanaście lat później. Znowu od kilku lat we Wrocławiu. Już inna strona miasta. Stare wille, szary na nich tynk, w baranka najczęściej. Miejscami trochę uszkodzony. Wiadomo że to od wojennych kul. Nikt z mieszkańców nie remontował domków. Jakieś drobne remonty w środku, na minimum kosztów. U nas zmiana poniemieckich tapet na nowe, to rok chyba...67'...?

Pomieszkiwałam we Wrocławiu przez te lata, choć baza to czeladzki dom Dziadków.

Ale LO i studia już w dużym mieście.

Na wydziale mat. fiz. chem. Jednak nie dałam się namówić na matematykę i uciekłam na fizykę. Ale wieloletni trening matematyczny nie poszedł na marne. To nie tylko goła wiedza, umiejętności, to jak się okazało sposób życia. Droga. Dokonywane wybory.

 

Te wykłady, które były prowadzone dla całego 'roku' odbywały się często w jednej z kamienić w Rynku. Sąsiadującej z istniejącym do dziś koktailbarem. Najwyższe piętro to była sala wykładowa, szatnia, ubikacje.

Ogromnie zwracał na siebie uwagę swoim wyglądem i zachowaniem, jeden z kolegów, PZ. Cichy, skupiony, absolutnie dyskretny. Ogromnie malowniczo się prezentujący na tle reszty zwykłych chłopaków. Z trudem wydobyłam od niego informację, że uczęszcza na zajęcia, czy należy do grupy młodych przy teatrze Laboratorium. 

Laboratorium było w kamienicy Rynek Ratusz 27. 

Nie miałyśmy odwagi, z moją E. przekroczyć progów... 

E. zdobyła dla mnie informację, że modni są na zachodzie jacyś ...hippisi...?....

I jak się chce być trendy (wtedy nie było tego słowa, oczywiście)), to trzeba nosić kwieciste ubrania i ...jeszcze narysowałam sobie na zeszycie do algebry "pacyfkę". Taki znaczek tego ruchu. A kwiecistą spódnicę z bolerkiem uszyła mi niezawodna pani T. wg wykroju z Burdy.

No ale....Wszystko to dało tyle, że PZ poszedł z nami na drugą stronę Rynku, do nowootwartej eleganckiej i drogiej, jak na studencką kieszeń, herbaciarni.

Malowniczo wyglądał i tajemniczo milczał. Podpytywany, co to to Laboratorium zamilkł jeszcze bardziej.

Jakoś w następnych miesiącach mało bywał na wykładach. Za to grupa przyjaciół z polonistyki UJ przyjechała obejrzeć głośne już, skandaliczne, wyklęte przez KK przedstawienie: Apocalipsis cum Figuris. Ktoś nie mógł jechać i na jego bilet zabrali mnie ze sobą.

Przestąpiłam próg wąskiej kamieniczki. Weszliśmy na piętro. Sala ciemna, może czarna. Pusta. Kilka surowych ławek ...minimalistycznie. Część nas usiadła na podłodze.

Powiem szczerze, że guzik rozumiałam z tego.

Potem byłam w Laboratorium jeszcze dwa razy. Ponownie na Apocalipsis i na : I ominęli Emaus wg Szczypiorskiego.

Nie byłam po tym wiele mądrzejsza. 

Taka anegdota i jedyna wtedy dla mnie z niej nauka: Na jedno z przedstawień przyjechała grupa osób dla mnie, smarkatej, starszych. Ławek dla nich nie starczyło, siadania na podłodze odmówili stanowczo. Ludzie z prowincji. Była by awantura. Nie po to jechali do Wrocławia do teatru, elegancko ubrani, żeby na podłodze siadać.

No ja i jeszcze inni młodzi - jednak na podłodze.

I nad nami miotający się i zawodzący aktorzy. Nawet nie wiem, czy PZ brał udział w przedstawieniu. Wszyscy byli malowniczy...dość jednostajnie. Patrząc dziś na zdjęcie Grotowskiego....wielka szopa włosów, broda....rozumiem, że wszyscy chcieli się upodobnić do Mistrza:)

.

Okazuje się, że po wyjeździe Grotowskiego na zachód reszta zespołu kultywowała jego badania. Dziś w tej kamieniczce działa Instytut jego imienia.

O cóż więc chodziło z Laboratorium.

Ludwik Flaszen jeszcze dużo wcześniej sformuował taką definicję:

Teatr ubogi: przy użyciu najmniejszej ilości elementów stałych wydobyć - w drodze MAGICZNYCH przekształceń rzeczy w rzecz, poprzez wielofunkcyjną grę przedmiotów - maksimum efektów.

Tworzyć całe światy, posługując się tym, co znajduje się w zasięgu ręki (...). Jest to teatr uchwycony w fazie zalążkowej, w procesie swych narodzin, kiedy obudzony instynkt gry spontanicznie dobiera sobie narzędzia dla magicznego przeistoczenia. 

Jego siłą napędową jest oczywiście żywy człowiek, aktor.

 

Tyle Flaszen o opolskim przedstawieniu Apocalipsis z 1964. Teatr 13 Rzędów.

Zaś sam Grotowski, już później, pisze w: Ku teatrowi ubogiemu, w "Odra' 1965 , że przedstawienie teatralne należy oczyszczać stpniowo z z wszystkich elementów, bez których może się ono obejść.

Sedno teatru ubogiego stanowią poszukiwania i ćwiczenia aktora do spełnienia aktu całkowitego. 

Itd, itd...

Niestety ze mną, jako widzem, nie dało się w czasie spektaklu, osiągnąć porządanego efektu zjednoczenia widza z aktorem. Nie stałam się uczestnikiem przedstawienia. 

.

Po tej przygodzie został mi świetny, kwiecisty kostium letni, z sutą, cygańską spódnicą.

I już wkrótce trafiła w moje ręce książka J.G. Frazera, Złota Gałąź. Co wiele mi wyjaśniło:)

 

cdn

 

 

---

tagi: grotowski 

	Maryla-Sztajer
	7 marca 2018 22:32

30     1765    5 zaloguj sie by polubić