a skąd brać do takich szkół  nauczycieli, którzy nie zostali  zdemoralizowani w systemie  publicznej, że się tak wyrażę, oświaty?

Dlatego najpierw swiadomi rodzice. 

Owszem...można nic nie robić i rzucić dziecko Molochowi. 

.

ALL

Proszę zobaczyć że ten tytułowy  pościg odbywa odbywa się w obie strony. 

System edukacji ostatnimi laty obciął środki np na edukację domową. 

I wydawać pozwolenia na ten rodzaj edukacji mogą tylko konkretne państwowe placówki psychologiczne. 

Czyli utrudniać. 

Z kolei rozumiejąc sytuację rodzice niejako udają się w pościg za zabieranymi im dziećmi. 

.

Bog zaplac Ksiedzu za te uwage!

Od wielu miesiecy chodzi mi ten temat po glowie, tutaj zreszta tez poruszalam ale jakos bez echa..Z pania Ainolatak wymienilysmy sie uwagami, ale wiekszosc osob jednak spycha te sprawe gdzies na margines. Trudno ludziom zmienic myslenie, ze: szkola wcale nie musi byc panstwowa, tania, koedukacyjna, itd, itp. Zatrzymalismy sie w mentalnosci na czasach komuny ("ja sie uczylem w komunistycznej szkole i jakos zyje"..) i trudno wielu osobom sie przelamac, zabrac do dzialania (albo chociazby nawet tylko do teoretycznych rozwazan, ze inne rozwiazania TEZ sa mozliwe), poki co tworzenie szkol nie jest zakazane

Chodzi o rozpoczecie rozmowy o tym, ze to my - rodzice mamy sie ksztalcic i uczyc (formowac, rowniez religijnie) nasze dzieci. Nie zwalac winy na system, a obowiazkow religijnych na katechete czy jakies przykoscielne grupy.

Dlatego wrzuciłam notkę w takiej formie. Nic nie chcę rozmówców narzucać. 

Po prostu jest osobna notka gdzie możecie Państwo rozmawiać i nikt Was nie zepchnie ...temat nie utonie.

:)

Może rodzice boją się że dziecko nie zrobi kariery w przyszłości? 

Kariery opartej o ileś tam dyplomów? 

Mnie się wydaje że może wystarczy zwykła szkoła np osiedlowa. Nie wiem jak dostępne są komunikacyjnie szkoły katolickie. Ile osób może np wozić dziecko każdego dnia? Jesli jest taka szkoła blisko to OK...

.

Wystarczy,że rodzice będą kierowali wykształceniem tzw. humanistyczym dziecka: historia, język polski i religia.  Oznacza to podsuwanie lektur i krytyczny nadzór na tzw. lekturami szkolnymi. Kwestia fundamentalna czyli tzw. pogląd na świat chrześcijanina i obywatela - już tylko w domu. Nawet tzw. szkoły katolickie nie zawsze są "katolickie" w pełnym tego słowa znaczeniu.  Bardzo wielu Polaków przeszło "suchą  nogą" czasy komunizmu, bo mieli właściwe wychowanie domowe i wskazówki dotyczące kształcenia własnego. 

Widać wyraźnie, że katolicy w przestrzeni publicznej są jedynie tolerowani ale nie są słuchani.

No wlasnie, w pokoleniu mojej mamy byl bardzo duzy nacisk na religijne solidne (nie tylko pacierz i chodzenie do kosciola) wychowanie w domu; moze wlasnie dlatego, ze komuna szalala, czasy stalinowskie. Potem juz troche "odpuszczono"; ja jestem juz dzieckiem gdzie te kwestie troche po lebkach traktowano; jak patrze na moich rowiesnikow z podstawowki i liceum, to raczej norma. Posylano nas na religie do salki, przygotowywano do sakramentow, ale w domu rozmow na tematy religijne, ksztalcenia, czytania Pisma Swietego, raczej nie bylo. Dopiero jako osoba dojrzala swiadomie zaczelam poglebiac swoja wiare.  W szkolach nikt sie nami pod tym wzgledem nie przejmowal. To na pewno negatywnie wplywa na pozniejsze przyzwyczajenia, jesli chodzi o wlasne dziecko. Wychowalismy sie troche w takim przeswiadczeniu : chodzilem do szkoly za komuny i wyszedlem na ludzi, jakos z moimi dziecmi to bedzie. Niestety, teraz dzieci maja gorzej, bo nie tylko wplyw calkowicie swieckiej szkoly, ale caly swiat zewnetrzny jest przeciwko temu, co staramy sie im przekazac w domu. Dlatego trzeba sie mocniej zbroic.

Teraz wsrod mlodszych rodzicow widze zajawki pozytywnych zmian, wieksza swiadomosc.

Mysle, ze bardzo wielu rodzicow nie jest do konca swiadomych obowiazkow ciazacych na nich w tej dziedzinie. Nie uswiadamia im sie tego dostatecznie czesto. Wyzej podalam link do listu pasterskiego kard Hlonda "O chrzescijanskim wychowaniu mlodziezy", napisanego tuz przed smiercia kardynala w 1948 roku. (Szkola ma byc pomoca rodzinie; a jestesmy w takiej sytuacji, ze bezustannie zajmujemy sie prostowaniem wszystkiego co dziecko przywleka ze szkoly). Nic nie stracil na aktualnosci. 

Nigdy nie uslyszalam od zadnego kaplana polecenia, aby zapoznac sie z encyklika Piusa XI, w ogole mam wrazenie ze ten temat przestal byc "aktrakcyjny duszpastersko", za to w kolko mowi sie o "osobistej relacji z Bogiem".

Pozwole sobie wkleic obszerny fragment tego listu:

"My, katolicy, jesteśmy w szczęśliwym położeniu, że w sprawach wychowania nie chodzimy po omacku, mamy bowiem w tym względzie wyraźne wskazania Kościoła. Najdobitniej zostały one ujęte w pamiętnej encyklice papieża Piusa XI „O chrześcijańskim wychowaniu młodzieży”, która na długie czasy będzie wielką kartą nauki katolickiej w tym przedmiocie. Przypominamy Wam zwięźle najważniejsze zalecenia tego dokumentu.

Wielkim jest dostojeństwo chrześcijańskiego wychowania, którego celem jest takie ukształtowanie młodego człowieka, iżby godnie spełnił swe zadania doczesne i osiągnął swe wieczne przeznaczenie. Wychowanie jest w zasadzie rzeczą trzech społeczności, w które dziecko jest wrodzone, a mianowicie rodziny, Kościoła i państwa. Harmonijna współpraca tych trzech ośrodków wychowawczych i ich wzajemne uzupełnianie się stwarzają idealne warunki pedagogiczne.

Najpierwotniejsze prawo wychowania jest nadane bezpośrednio przez Stwórcę rodzinie. Prawo to jest zarazem obowiązkiem, którego się rodzice ani wyprzeć, ani wyzbyć nie mogą. Pierwszym wychowawcą dziecka jest ojciec z szlachetnego tytułu swego ojcostwa. Pierwszą wychowawczynią jest matka z dostojnej racji swego macierzyństwa. Rodzicielstwo jest źródłem i uzasadnieniem powagi wychowawczej ojca i matki.

W praktyce powinni katoliccy rodzice dbać nie tylko o prawidłowy fizyczny, umysłowy i moralny rozwój dzieci, lecz także o wykształcenie ich we wierze i o usposobienie ich do życia chrześcijańskiego. Dwa główne kierunki chcą dzisiaj urabiać polską młodzież: chrześcijaństwo i materializm. Chrześcijaństwo pragnie wychować dzieci rodziców katolickich w nauce Chrystusowej, materializm zaś jest zdecydowany wychować z dala od religii. Waszym świętym obowiązkiem rodzicielskim ukochani Bracia i Siostry, jest przekazać dzieciom wielką spuściznę wiary katolickiej i natchnąć je religijnym posłuchem dla wiecznego prawa Bożego.  

W tym celu:  

a) Starym polskim zwyczajem wcześnie podawajcie małym dzieciom myśl o Bogu i budźcie w ich duszach pierwsze uczucia religijne. Już na kolanach matki ma dziecko uczyć się znaku krzyża świętego i krótkiego pacierza. Jeszcze w wieku przedszkolnym ma dziecko poznać Chrystusa i Matkę Najświętszą, kochać rzeczy święte, brać udział we wspólnym pacierzu.  

b) Powierzajcie dzieci przedszkolom, które są prowadzone w duchu chrześcijańskim.  

c) Pilnujcie, by Wasze dzieci, uczęszczające do szkoły, z radością uczyły się religii. W razie potrzeby uzupełniajcie naukę religii w domu. Dbajcie ze swej strony, by dzieci były dobrze przygotowane do pierwszej spowiedzi i Komunii Św. oraz do przyjęcia sakramentu bierzmowania.  

d) Nie posyłajcie dzieci do szkół, z których usunięto naukę religii. W Polsce nie ma prawnego przymusu zapisywania młodzieży do szkół bezwyznaniowych. Takie szkoły – pisze papież Pius XI – burzą i wywracają wychowanie chrześcijańskie od podstaw. Tenże papież upomina, że cała szkoła, rodzina i Kościół powinny tworzyć jakoby jeden święty przybytek chrześcijańskiego wychowania, co wtedy się ziszcza, gdy katolickie dzieci pobierają naukę w szkołach, owianych duchem chrześcijańskim.  

e) Wychowujcie swe dzieci od młodych lat w świętości życia, aby wyrosły na ludzi wartościowych, uczciwych, cnotliwych. Niech pokochają przykazania Boże jako naczelne i niezbędne prawo moralne. Pamiętajcie, że najlepszym środkiem moralnego wychowania jest Wasz dobry przykład. Dzieci mają widzieć w rodzicach żywy i pociągający wzór chrześcijańskiego życia. Domy polskie powinny promieniować cnotą, skromnością, pracowitością, uczciwością, pobożnością, pięknymi tradycjami religijnymi i narodowymi. Dzieci nie powinny widzieć w rodzinie zgorszenia, swarów, pijaństwa, kradzieży – a na całe życie zapamiętać powinny budujące przykłady ojca i matki.  

f) Nie zaniedbujcie młodzieży w wieku poszkolnym. Grożą jej wtedy niebezpieczeństwa niewiary i zepsucia, zwłaszcza gdy na zawsze lub na pewien okres czasu opuszczają dom rodzicielski. Otaczajcie dorastające dzieci mądrą opieką, by dopełniały swego życia religijnego przez liturgię i sakramenta święte. Dbajcie o to, by pogłębiały znajomość wiary, by zdobywały katolicki pogląd na życie i na zagadnienia współczesne, by miały jasne sumienie chrześcijańskie i ten trafny a spokojny sąd o wszystkim w świetle wiary, który nazywamy zmysłem katolickim.  

g) Pamiętajcie, że w tym wielkim a trudnym zadaniu wychowawczym pomaga Wam i będzie pomagał Kościół, który z woli swego Boskiego Założyciela jest naczelnym nauczycielem, pierwszym wychowawcą i duchowym przewodnikiem wiernych. W Kościele znajdziecie pouczenie i wskazania, poparcie i pomoc. Wątpiące i niespokojne dusze swych dzieci odsyłajcie do kapłana, do konfesjonału, do sakramentów świętych.

h) Aby tym wzniosłym i trudnym zadaniom sprostać, sami się dokształcajcie pod względem wiedzy religijnej i coraz ściślej uzgadniajcie własne życie z prawdami i nakazami wiary. Miejcie w domu katechizm dla dzieci i dla siebie. Czytajcie książki o treści religijnej. Abonujcie pisma katolickie i podawajcie je dzieciom. Żyjcie w stałej łączności z Kościołem, wsłuchujcie się w jego nauki, korzystajcie z jego kierownictwa. Aby zaś Waszym ogniskom domowym i dziełu wychowania nie brakło błogosławieństwa z góry, klękajcie wspólnie z dziećmi do rodzinnego pacierza i przez cały rok polecajcie się opiece Niepokalanej Królowej Polski i wszechświata, odmawiajcie w kółku rodzinnym różaniec święty."

 

Nie mogę zbyt wiele sama pisać...proszę się czuć jak u siebie:)

.

Z nauczycielami i ze szkołą (publiczną) bywa różnie.

Dyrektor szkoły podstawowej, do której chodzi nasz najmłodszy syn, postanowił zorganizować klasę matematyczną (ze zwiększoną ilością godzin matematyki) i klasę z rozszerzonym angielskim. Podniósł się raban, do kuratorium i gminy zadzwonili anonimowo rodzice przeciwni pomysłowi, zwłaszcza matematycznemu (dopuszczali rozszerzony angielski, o dziwo), nie chcieli, by było lepiej i więcej (choć z trzech klas 6 można było zebrać uczniów do jednej klasy o rozszerzonej matematyce, a reszta mogła pozostać bez jakiegokolwiek rozszerzenia). Wygląda na to, że jest w narodzie zupełny brak zrozumienia dla roli matematyki w edukacji i ten brak zrozumienia owocuje projektem zniesienia matury z matematyki. Mimo, że: egzaminy na uczelnie dla uczniów nie znających polskiego /np. z Ukrainy/ są z matematyki, egzaminy kwalifikacyjne do kancelarii prawnych np. w WB są z matematyki, podobnie jak na ważne stanowiska w firmach.

Można zrobić to własnym dzieciom?

Jak widać można.

Starsze dzieci (mamy czwórkę) skończyły  (niestety) szkoły prywatne (młodsze przez kilka lat w nich były) i moje wrażenie jest takie: w zdecydowanej większości doświadczeń z tymi szkołami, jest to sprzedaż złudzeń i uspakajanie sumienia.

wyglada tak jaby matematyka miala podzielic los laciny

o tak, tyle ze za niedlugo to moga byc ciekawostki

ja jej nie potepiam, widac ze protezy sa powszechne i w modzie

a niby skąd się biorą nauczyciele w szkołach prywatnych czy tzw. spolecznych?

Przychodzą z nawykami i podejsciem do wymagań wyniesionym z beghawioralnego bagna publicznej oświaty.

A takze z kompleksami wobec tych rodziców i dzieci, których staś na prywatne nauczanie.  Jesli nauczycielka (zazwyczaj) ma własne dzieci, to frustracja narasta, gdy widzi czym obce  dzieci sa przywoone i odwozone do szkoły, jakie mja ubrania, jakie elektroniczne gadżety, na które jej nie stać. Nieodmiennie kończy to się zesłaniem ucznia z takiej placówki  po ratunek   w korepetycjach, udzielanych, rzecz jasna, odpłatnie przez nauczycieli tej samej szkoły albo ich znajomków z innej placówki. I vice versa, rzecz jasna.

Bo dobrze nauczyć może  jedynie ten, co sam coś umie i chce nauczyć. A nie tylko taśmowo przygotowywać nieszczęsne  ofiary reform oświatowych do konwejerów korepetycyjnych.

i jeszcze jedno: rodzice muszą być codziennym przykładem, który jest odpowiedzią na wszelkie wątpliwości własnych i cudzych dzieci: jak żyć i po co;- 

w Polsce  już to się dzieje od nastu lat.

Tak..

Brak ojca kaleczy 

.

Tak przez pokolenia 

.