.

Znamy wszyscy w naszym pokoleniu, dość dobrze jeszcze wykształconym, opowieść Pana Homera.  Jak to Odyseusz wyruszył na wojnę,  jak z wieloma przygodami z tej wojny wracał. Niby chciał wrócić a  ciągle coś się wydarzało. 

W końcu...wrócił?  Czy ja wiem? W moim pojęciu mamy po przeczytaniu Odysei szerokie pole do własnej refleksji. 

Chodził ten dzisiejszy tekst za mną długo. Chyba od pamiętnych targów dziwolągów w których nie tak dawno uczestniczył Gabriel, usiłując owym dziwadłom sprzedać normalne piękne książki. 

.

Ja zawsze o Czeladzi, która jest dla mnie taką symboliczną Itaką, coraz bardziej symboliczną. Nie będę tych moich powrotów tutaj inwentaryzować. Myślę że każdy kto przeżył sytuację długiego rozstania z miejscem swoim korzennym może sobie tutaj podłożyć własne fragmenty biograficzne.   

.

Jako mała dziewczynka miałam dziwne ni to sny ni to majaki...wtedy nie umiałam pojąć co to.

Po wielu latach, gdy poznałam historię Czeladzi, przypuszczam że,,widziałam" na wzgórzu gdzie stoi mój cudowny kościół św Stanisława, jakby duchy przeszłości. Legenda mówi że już w XI wieku stała tam kaplica ze złotym ołtarzykiem. Najazd Brzetysława spowodował ruinę i powrót tam pogaństwa. Jak by to nie brzmiało dziwnie...może to wlaśnie widziałam. 

Ale...

Jest ta historia czeladzkiej czarownicy, opisana już przeze mnie w Okradzionym Mieście. Część Państwa zna tę historię. 

I oto dla mnie za kolejnym powrotem do Czeladzi okazuje się, że i ja jestem czarownicą.

Kasia Włodyczkowa, domniemana czarownica, w istocie kobieta zamordowana w zgodzie z prawem miejskim przez władze tego miasta dla korzyści materialnych, w szybkim procesie odbytym pod nieobecność proboszcza, już pośmiertnie rehabilitowana przez sąd biskupi właśnie  -  powróciła do Czeladzi. Pod postacią pomnika, na którym młoda kobieta leci na miotle której trzonek wskazuje na kościół. I na Kościół. 

Odsłonięcie tego pomnika to mini spektakl podobny do tego z tunelu św Godarda. 

I przewrotnie tłumaczy się że przecież każdy wie, że czarownic nie ma, to tylko ten niedobry Kościół sobie uroił...

A na prawdę to są młode zdolne ambitne i piękne kobiety. 

No są. 

Ale...

Według mojego rozeznania, dokumentację procesu o czary po raz ostatni miał w ręku, znakomity skąd innąd burmistrz Rączaszek, ze starego rodu czeladzkiego. Nie wiem czy tak starego jak Sztajerowie. Ale....jakoś potem już tych dokumentów nikt nie widział. A były tam nazwiska mieszczan, którzy się przyczynili do skazania Pani Kasi. 

Burmistrz w swoim wyobrażeniu mógł chcieć dobrze, chronić po prostu stare nazwiska niezależnie od winy konkretnego pradziada...

Dziś jednak MY, stara Czeladź, nosimy zbiorowe piętno potomków czarownicy lub jej morderców.  Nie "lub" ....ale  "i" .

To i to w jednym. 

Latam więc sobie...nie na miotle....ale tym wahadłowcem. 

Rzecz w tym że czeladzkie małżeństwa były często wiązane przecież z przechodzeniem posagu za panną...działek ziemi. 

Nie były przypadkowe. 

Wobec zaginięcia tamtej dokumentacji z procesu jak i wobec świadomości mechanizmu aranżacji małżeństw, wiemy że MY, stare rody, jesteśmy tak czy inaczej spokrewnieni lub spowinowaceni i z Czarownicą i z oskarżycielami.

Od pewnego czasu....przekornie....zaczęłam się podpisywać czasem w listach do przyjaciół: prapra ....wnuczka Czarownicy. 

Gorzka to jednak przekora. 

.

 

 

 

---

tagi:

	Maryla-Sztajer
	24 czerwca 2019 08:45

16     1476    3 zaloguj sie by polubić