Piekne...

... automatycznie przypomnina mi sie cale mnostwo moich cudownych, dziecinnych, niezapomnianych do dzis wspomnien.  Moja babcia - lata 70-te - i wszystkie jej kumy ze wsi tez chodzily na boso po piaszczystych drogach do kosciola, chyba z 5 kilometrow w jedna strone... nie wiem czemu, ale ten widok robil na mnie, jako na kilkuletnim dziecku zawsze porunujace wrazenie.  Ciagle dreczylam mame albo chrzestna pytaniami  DLACZEGO  babcia i inne panie chodza na bosaka... i dopiero zakladaja te buty przed wejsciem do kosciola... potem po mszy znowu je zdejmuja.

Potem jak bylam starsza to dopiero sie dowiedzialam, ze babcia nawet po drodze do kosciola odmawiala rozaniec... no i oczywiscie oszczedzala buty, bo "wyjsciowych" butow miala tylko 2 pary, na lato i na zime.

...:)

.

https://m.youtube.com/watch?v=OBHR2T6Muy4

...zapach zapominania...

.

Należy pisać. Dawno już napisałam..przeczytane..

:)

Kiedy miał się urodzić brat to Tato odwiózł mnie na całe lato do Babci do Bacieczek (dzisiaj dzielnica Białegostoku). Miałem wtedy 2,5 roku i nie mogę rozgraniczyć co pamiętam, a co wdrukowało mi się z opowiadań dorosłych. Pamiętam(?) zapach chlewika i w środku świnie. Z kuzynem  wdrapaliśmy się na stos cegieł pod oknem chlewika i rzucaliśmy w świnie kamykami, bo były takie ospałe. Na tej zabawie złapał nas wujek i nam wkrochmalił. Zupełnie tego nie rozumiałem, bo przecież tak fajnie biegały i kwiczały. Było: mycie w pobliskiej rzeczce, wędrowanie pośród łanów zboża do sąsiadów, którzy mieli wiatrak z którego był prąd i można było słuchać radia. Chyba ten pobyt pozostawił mi przekonanie, że nic piękniej nie pachnie niż pieczony przez Babcię chleb, rozgrzana słońcem łąka, no i oczywiście świeże siano.

My mamy takie cudowne wspomnienia. Przecież tutaj napisałam o leszczynowym łuku,  bo...wiadomo..

Ale byłam tam trzy miesiące..

:))

.

czytam te wspomnienia, pamietam swoje, czytam tez namiętnie pamietniki (NP. świetne: "Gdzie ten dom gdzie ten swiat" Z. Morawskiego -choć potem wyrósł z niego nie taki znów świetlany dziennikarz...)

I uderza mnie jedno: tak jak u Pana-hasal Pan cały dzien, (ja też) przychodzac tylko na posilki -i kto sie nami przejmował! U MOrawskiego mieszkajacego w palacu Lubomirskich ze starym ogromnym parkiem ze stawami  było to jeszcze wyrazniejsze, bo często (4. dzieci) spadali z drzew, łamali sobie ręce, zimą wpadali do przerębli (na szczęście stawy były płytkie -ale szli suszyć się do domu ogrodnika -i rodzice NIC NIE WIEDZIELI CO ROBILI!

Kto by sobie teraz na to pozwolil

Ja - gdy do mego ogrodu przychodzą wnuki -oka z nich nie spuszczam (są stawy), a juz niemożliwe jest, aby dzieci bawily się jeżdżąc same np. na rowerze po ulicy -nawet w dzielnicy willowej , jak kiedys!

NO i dzieci -inne. Siedzą przy kompie, albo zerkaja w komórkę na gry (moje wnuki mają blokadę na co  innego.

ale w sumie -smutne

U nas w Piszu luki były z lipy i kasztana , synowie milicjantów (było ich dwu w tym jeden Rom) mieli luki z jakiejs sklejki albo elastycznych jakichś desek, wiadomo Mazury przemysl drzewny sklejka. Byli komboje (m w srodku) i Indianie. A mieliście tam bizony? Bo my regularnie polowalismy na nie i bynajmniej nie bbyły to krowy. Krowy jednak to było za duże ryzyko. Bizonami były oczywiście kury. Polowanie całkiem bezstresowe. 

Przepiękny zapis wspomnień...

Pojechałam raz do miejsca dawnych wakacji - jakże inne mi się wydało. 

Może lepiej nie ożywiać wspomnień szukając dawnych miejsc i zapachów - bo już ich nie ma. 

Niech już lepiej będą na dobre w pamięci. I - zapisane...

Dziękuję za pobudzające wyobraźnię zapisanie zapamięanej Żarnówki!

Pani wpis poruszył zakamarki pamięci......
Przypadkiem jakimś, i mnie w przeszłości nie minął "obowiązek"  walk na Dzikim Zachodzie! Dwa kolty miałem i do "bandy" kombojów należałem.

Dziękuję za przypomnienie :-))

Jeszcze Zorro..:)

.

Jako dorosły byłem w Bystrzycy Górnej do której jeździliśmy na kolonie. Góry nie były już tak strome, rzeka nie tak szeroka, odległości się skurczyły. Za jakiś czas, jeśli bym tam pojechał to góry znów będą strome, rzeka szeroka, a odległości się wydłużą.

Kurów nie mielim, krowów i bizonów takoż. To był duży ogród w mieście. No i "konno" jeździłam sama. Ale samotne zabawy zupełnie mnie satysfakcjonowały. Inna rzecz, że z wielu względów nie kolegowałam się z dziećmi sąsiadów. To nie było przyjęte, m.in. ze względów bezpieczeństwa domu. Dopiero wiele, wiele lat później jeździłam razem z synem, ale to już na prawdziwych koniach. I do stajni chodziłam w cudownie jakoś ocalałym tatowym kapeluszu :) Mam go na pamiątkę do dzisiaj. Nie do zdarcia - przedwojenna robota :)

Też byłam sama w dużym domu z dużym ogrodem. Do nas nikt nie mógł przychodzić..czasem mogłam wyjść i to dało dużo doświadczeń 

.

oj tak, oj tak!

Kapelusz becenny.

W tym legendarnym Piszu moi dziadkowie mieszkali w dużej dwupiętrowej kamiecy, ze strychem  w połowie przerobionym na 3 piętro. Przed wojną to był dom dla jednej ale zamożnej rodziny. Za naszych czasów na parterze mieszkali Kurpie, na piętrze Kresowianie, moi i pp. Korycińscy, którzy pasjami lubili układać pasjansa. P. Koryciński radca miał binokle, pracował w PZU czy jakoś tak. Z metr 90 wzrostu, wagi 90-100. P. Korycińska wręcz przeciwnie, metr 40, wagi też ze 40-50. Koryciński super gościu był. Brał mnie na kolana, jak babcia zostawiała mnie u nich (musiała iść na zakupy albo coś załatwić) i razem oglądaliśmy Przekrój albo układaliśmy pasjansa. Dzieciarni kurpiowskiej ze 3 w moim wieku i jeszcze ze 3 starszych. Nadto cała chmara z sąsiedztwa. Podchody, chowanego, bandurki, milicjanci i złodzieje, czterej pancerni, polacy i niemcy, komboje i indianie. Wzięło mnie na wspomnienia. Wszystko przez panią Marylę.    

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/%C5%BBarn%C3%B3wka_(wojew%C3%B3dztwo_ma%C5%82opolskie)

Tutaj historia Żarnówki i zdjęcie kapliczki do której kobiety szły boso. 

Wtedy to była kapliczka przy drodze gruntowej w szpalerze dzikiej róży   :))

.

Jeszcze nie zapomnę smaku kradzionych zielony jabłek obijanych na kolanie. Nie wiem jakim cudem od jedzenia tej kwasoły nie wypadły zęby, chociaż kto wie, bo dzisiaj są państwowe. :) 

A ! W dzieciństwie nie..

Ale zaraz po ślubie pojechałam z mężem pod namiot do innej wsi w tej okolicy..

I tam kradlismy zielone jeszcze jabłka...tzn niby nam pozwolono...Ale tak polgębkiem :))

.

Wyjścia to były już później, w wyższych klasach szkoły podstawowej. Bo juz dzieci miały pośród siebie jakieś rozeznanie... No i zaczęły się eksploracje poniemieckich urządzeń militarnych w stanie ruiny :) Oraz cmentarzy z dziwnymi nagrobkami: cementowe pnie drzew z napisem "Hier ruht in Gott". Też zrujnowane i zarośnięte te cmentarze. Bardzo dla dzieciaków tajemnicze. To, kieszenie mieliśmy pełne zardzewiałej amunicji znajdowanej tutaj wszędzie - to oczywiste. Człowiek czuł sie pewniej z takimi pełnymi kieszeniami :)))

Ja w ogóle miałam bardzo ograniczone wyjścia. Trochę dlatego że inny obyczaj panował,  trochę że leżąca już wtedy prawie stale Mama chciała mieć mnie w domu czy ogrodzie..Kilka koleżanek było akceptowalnych..

Ale ..już miałam 14 lat i poszłam do koleżanki której siostra skończyła 18 lat i chłopak się jej oficjalnie oświadczył. 

Było wiadomo że starający się od kilku lat i dawno ,,przyjęty,, ...Ale pro forma było rozważanie. My młodsze plątałyśmy się z ciekawości... Czas płynął. Opamiętałam się po 20-stej...Lato...widno..

Zanim jeszcze doszłam do domu...

Jedyny raz w życiu dostałam od Ojca w dupę. Za spóźnienie i zmartwienie Mamy..;))

.

Inny świat..

;)

.